Publicatiedatum: 01-06-2011
In dit artikel wil ik u graag informeren over mijn eigen ervaringen met herplaatsers. Op deze manier hoop ik u - ondanks dat het niet altijd even makkelijk is - een extra motivatie te kunnen bieden om eens serieus na te denken over de vraag of een herplaatser misschien iets voor u is. En ongeacht of het antwoord op die vraag na het lezen van dit artikel positief danwel negatief uitpakt, ben ik toch blij wanneer u door het lezen van deze Nieuwsbrief de moeite hebt genomen om eens stil te staan bij herplaatsers. Ze verdienen dat beetje extra aandacht!
Mijn eerste Appenzeller Bandit is als acht weken jonge pup bij mij gekomen. Hoewel.... Appenzeller is misschien niet helemaal een correcte benaming, want ondanks dat ik Bandit als Appenzeller heb gekocht zit er duidelijk 'iets anders' door. Wat dat 'iets anders' is, daar kom ik niet meer achter en eerlijk gezegd maakt dat ook niet meer uit. Ik heb immers voor Bandit gekozen zoals hij is en dat is het belangrijkste.
Bandit bleek een 'lastig exemplaar' te zijn en ik heb met hem heel wat te stellen gehad. Niet alleen vanwege zijn slechte achtergrond, maar ook vanwege de slechte begeleiding door de hondenscholen waar ik met hem ben geweest. “Appenzellers? Die moet je als pup gelijk met een slipketting corrigeren, anders word je ze nooit de baas!” Lieve help, daar sta je dan met je 12 weken jonge pup op de puppytraining en dan krijg je zo'n opmerking om je oren..... Ik hoef u vast niet te vertellen dat dergelijke adviezen de verstandhouding tussen een Appenzeller en zijn/haar baas ernstig schaden, met alle gevolgen van dien.
Bandit
Foto: Betty Sikkema
Toen ik begin 2005, als toenmalig bestuurslid van de rasvereniging, hoorde dat er een aantal oudere Appenzellers herplaatst moest worden, besloot ik om één van deze Appenzellers – de 12,5 jaar oude Citta von Bännlifluh (roepnaam: Ratu) – in huis te nemen. En hoewel ik vanuit mijn omgeving – met name mijn familie – diverse negatieve reacties kreeg, omdat je van zo'n oude hond veel te snel weer afscheid moet nemen, heb ik tóch doorgezet. Van deze beslissing heb ik geen moment spijt gehad, Ratu bleek een dijk van een teef en dankzij haar kreeg ik meer inzicht in het gedrag van Bandit.
Ratu was in alle opzichten anders dan Bandit: ze was sociaal naar mensen, kon overal mee naar toe, kon goed omgaan met de meeste andere honden, luisterde goed (al had ze uiteraard ook haar eigenwijze buien), kortom: Ratu was zoals een Appenzeller hoort te zijn. Met Ratu ben ik opnieuw op cursus gegaan. Niet omdat zij geen commando's kende, maar om een betere band met haar op te bouwen.
In de tijd dat Ratu bij ons was is bij mij de Appenzellerkoorts pas echt toegeslagen. Daarnaast werd ik ook besmet met het 'herplaatsingsvirus'. Toen ik Ratu op de leeftijd van 14 jaar en 10 maanden moest laten inslapen was het voor mij wel duidelijk.... er zou vast en zeker weer een Appenzeller bij komen, een herplaatser!
Citta von Bännlifluh (Ratu)
Foto: Lilian Goedvolk
Dit nieuwe roedellid kondigde zichzelf al na een maand aan: de raszuivere Appenzeller reu Balou deed zijn intrede. Over Balou had ik al een aantal weken contact met zijn 2e eigenares en haar dochter. Zij zochten voor Balou een goeie plek, maar er was geen belangstelling en ook bij diverse asiels was Balou niet welkom. Toen de situatie onhoudbaar werd ben ik in de auto gestapt en heb ik Balou opgehaald. Balou zat in nood, ik had plek voor een 2e Appenzeller en dus was de beslissing voor mij simpel.
Al snel bleek Balou een erg gecompliceerd hondje te zijn en zijn herplaatsing zou daardoor aan zoveel voorwaarden gebonden zijn, dat ik heb besloten om hem niet meer te herplaatsen. De kans op een mislukking zou te groot zijn en ik was immers al zijn 3e eigenaar... Balou mocht dus definitief bij ons blijven!
Uiteraard moest er tussen Bandit en Balou het één en ander worden 'uitgesproken'. Een jonge reu als concurrent was voor Bandit natuurlijk heel anders dan de bejaarde dame die hij eerder in z'n maag gesplitst kreeg...
Balou
Foto: Betty Sikkema
Via mijn website en Sennenhondengedragsforum bleef ik actief in het bemiddelen bij herplaatsingen. Niet meer alleen voor Appenzellers, maar voor alle Sennenhonden. In het voorjaar van 2009 kwam ik in contact met de eigenares van Benzi en haar dochter. Benzi was een jonge Appenzeller reu die veel te enthousiast en te sterk was voor zijn eigenares en dit had al tot ongelukken geleid. Helaas meldde zich niemand voor Benzi en toen de dierenarts het advies had gegeven om Benzi dan maar te laten inslapen begon het bij mij te kriebelen..... zo'n jonge vent moest toch nog een kans kunnen krijgen? Opnieuw ben ik in de auto gestapt en begonnen aan een onbekend avontuur. Met Bandit en Balou – zeker niet de makkelijksten – in huis zou het immers maar de vraag zijn of deze extra 'B' wel geaccepteerd zou worden.
Uiteraard is er onderling wel gesnauwd en geknokt, maar voor mij was het hanteerbaar. Bovendien...... er bleek helemaal niks mis te zijn met Benzi! Daardoor had ik al snel een nieuwe plek voor hem op het oog. Na 2,5 week heb ik hem naar zijn nieuwe baas gebracht, waar hij nu meehelpt op de boerderij. Benzi en z'n nieuwe baas vormen al weer ruim twee jaar een onafscheidelijk team.
Benzi
Foto: Betty Sikkema
We zijn maar een paar dagen weer met z'n drietjes geweest, Bandit, Balou en ik. Want het volgende 'noodgeval' diende zich al weer aan: Brando. Brando was een Appenzeller reu van 7 jaar, die na 2 bijtincidenten niet meer bij zijn baasjes mocht blijven. Hij stond al een tijd op de herplaatsingslijst en toen er zich geen nieuwe baas voor Brando meldde en er een afspraak werd gemaakt om hem te laten inslapen, kon ik het wéér niet laten..... Wéér ben ik in de auto gestapt en een nieuw avontuur tegemoet gereden. En wéér heb ik van deze beslissing geen moment spijt gehad.
Brando bleek een heerlijke knuffelbeer te zijn die eigenlijk helemaal geen afwijkend gedrag vertoonde. Hij was gewoon een eigenwijze Appenzeller reu, zoals we die allemaal wel kennen.
Helaas bleek al vrij snel dat Brando ernstige HD had en omdat er inmiddels sprake was van ernstige artrosevorming moest dit volgens de dierenarts al vanaf pup zo zijn geweest. Voor mij was dat het moment om Brando van de herplaatsingslijst af te halen, want ik zou een nieuwe baas geen enkele prognose kunnen geven over de tijd die Brando nog op een hondswaardige manier zou kunnen leven. Ook Brando mocht dus definitief bij ons blijven!
Brando
Foto: Betty Sikkema
Inmiddels had mijn roedel de bijnaam 'B-Bende' gekregen, vanwege de vele B's. Ook Brando was immers weer een B-tje. Gekscherend werd mij wel eens gevraagd of ik soms alleen herplaatsers in huis nam wiens naam met een B begon. Maar nee, daar is nooit bewust over nagedacht, het was gewoon toeval.
In mei 2010 ging het mis met Brando, er werd bij hem PLE (Proteïn Losing Enteropathie) geconstateerd. PLE is een ziekte waarbij de darmen eiwitten lekken, waardoor het lichaam niet meer in staat is deze eiwitten op te nemen. Het gevolg: Brando viel af, had regelmatig diarree en zijn spiermassa werd kleiner en kleiner. Vervolgens werd er ook EPI (Exocriene Pancreas Insufficiëntie) geconstateerd. EPI betekent een verminderde werking van de alvleesklier, waardoor het eten niet goed verteerd kan worden. Samen hebben we geknokt tegen de PLE en de EPI, maar helaas hebben we die strijd verloren. Op 5 december 2010 is Brando overleden.
Al vrij snel na het overlijden van Brando had ik voor mezelf vastgesteld dat ik bij het volgende 'noodgeval' vast geen 'nee' zou kunnen zeggen, ook al was Brando pas overleden. Ik wilde alleen niet bewust op zoek gaan, zoiets moet zich spontaan aandienen. De B-Bende bestond dus weer uit 2 Appenzellers, maar......... niet voor lang! Na anderhalve week werd ik gebeld door een mevrouw wiens Grote Zwitser al een tijdje bij mij op de herplaatsingslijst stond. Na 2 mislukte plaatsingen ging ze hem die avond weer ophalen en u raadt het al...... na bijna 7,5 jaar alleen maar Appenzellers te hebben gehad ben ik inmiddels vreemd gegaan met een Grote Zwitser!
Dat er met Floris niets mis was, ondanks de beide mislukte herplaatsingen, had ik al geconcludeerd in het diverse contact met z'n oorspronkelijke eigenares. Wanneer er geen medische noodzaak was geweest, zou zij hem ook zeker niet hebben herplaatst. Ze had echter geen keuze en juist door die beide mislukte herplaatsingen was het besluit om nu definitief afstand te doen van Floris, voor haar extra moeilijk
Het nieuwste roedellid Floris zou eerst gedurende een aantal weken bij mij tot rust komen, waarna we op zoek zouden gaan naar een geschikte baas voor deze kanjer. In korte tijd stal Floris echter mijn hart (en ook dat van al mijn bezoekers op het werk) en op 1 januari 2011 heb ik mijn goede voornemen voor 2011 bekend gemaakt: Floris blijft definitief bij ons!
Floris
Foto: Lia Koetsier
Voor elke herplaatser die ik zelf in huis neem hou ik op mijn website een herplaatsingsdossier bij. Wanneer u onze belevenissen wilt volgen bent u van harte welkom op mijn website. Ook wanneer u meer wilt weten over herplaatsingen in het algemeen en de manier waarop ik daarbij te werk ga, kunt u een kijkje nemen op mijn website. Bent u zelf op zoek naar een herplaatser, dan kunt u zich via mijn Weblog inschrijven voor de nieuwsbrieven die worden verstuurd zodra er een nieuwe herplaatser op de website wordt vermeld.
Misschien lijkt het nu, na het lezen van bovenstaande ervaringen, alsof elke herplaatsing een happy end krijgt, maar helaas is dat niet het geval. Soms lukt het niet om een nieuwe eigenaar te vinden en blijft een herplaatser eindeloos op de herplaatsingslijst staan. Soms ook wordt na verloop van tijd het moeilijke besluit genomen om de hond te laten inslapen. Voor mij zijn dat de moeilijkste gevallen, omdat ik juist die honden graag nog een kans had willen geven. Helaas ontbreekt het mij aan de middelen en mogelijkheden om ze allemáál op te vangen en moet ik een grens stellen aan het aantal honden dat ik kan huisvesten. Gelukkig wordt een groot deel van de herplaatsingen succesvol afgesloten en in een heel enkel geval besluiten de eigenaren om hun hond zelf te houden en er met het hele gezin aan te gaan werken zodat de hond ook daadwerkelijk kan blijven.
Ook is het goed om te benadrukken dat het in 'huize B-Bende' niet altijd van een leien dakje gaat. Het besluit om een nieuwe herplaatser aan de roedel toe te voegen klinkt weliswaar heel makkelijk, zeker wanneer ik schrijf dat ik in de auto ben gestapt om weer een nieuw avontuur tegemoet te rijden, maar zo'n avontuur brengt wel degelijk grote risico's met zich mee. Ik zal er enkele noemen:
- het risico dat de verstandhouding binnen mijn eigen roedel tijdelijk of zelfs definitief wordt geschaad
- het risico dat de herplaatser inderdaad dermate ernstig verstoord gedrag vertoont dat inslapen de enige hondwaardige optie is
- het risico dat de herplaatser om andere redenen (o.a. gezondheid) niet plaatsbaar blijkt te zijn en daardoor op eigen kosten verder moet worden verzorgd
Ik heb het geluk dat ik mij, door mijn woon- en werksituatie, deze manier van noodopvang net even iets makkelijker kan veroorloven dan menig ander zou kunnen. De B-Bende gaat elke dag in de auto mee naar het werk en daar liggen de heren ieder in hun eigen mand. Dat betekent echter niet dat het altijd even makkelijk is! Ik wil dan ook iedereen die een herplaatser overweegt, op het hart drukken om de keuze voor een herplaatser weloverwogen te maken, omdat niemand gebaat is bij een mislukte herplaatsing.
Hoewel ik mijn herplaatsingswerkzaamheden verricht via de website van mijn Sennenhondenschool en -webwinkel is het goed om te benadrukken dat mijn inzet voor herplaatsers volledig vrijwilligerswerk is. Al geruime tijd overweeg ik mijn herplaatsingsactiviteiten onder te brengen in een stichting, niet alleen om de financiële risico's te kunnen opvangen, maar zeker ook om een stukje continuïteit te kunnen garanderen. Echter zolang mijn eigen noodopvang vol zit en ik niet de middelen heb om herplaatsers in noodgevallen elders te huisvesten, heeft het weinig zin om de stichting daadwerkelijk op te richten. Vooralsnog blijft het dus een éénpersoonsinitiatief, maar ik hoop in de toekomst toch de mogelijkheden en middelen te krijgen om de stichting op te kunnen richten en de herplaatsingen daarmee nóg professioneler te kunnen aanpakken.
Overweeg eens een herplaatser. Ook herplaatsers verdienen immers een kans!
BS SENNENHONDEN
Betty Sikkema
En een poot van Bandit, Balou en Floris!
© 2011 BS Sennenhonden - Meppel
